Τα παραδοσιακά αντικείμενα και εργαλεία που βρίσκονται ως εκθέματα στους χώρους του Μουσείου Λαογραφίας προέρχονται στην πλειοψηφία τους από το πατρικό σπίτι του ιδρυτή του π. Γεώργιου Κομνίδη και από αγορές που πραγματοποίησε από τα γύρω χωριά. Τα διάφορα ζώα, πτηνά και ερπετά, τα οποία ταρίχευε μόνος του τις νύχτες, είναι της περιοχής γύρω από τα χωριά του Ν. Έβρου Γιατράδες και Νέοι Ψαθάδες. Κατά την διάρκεια των χρόνων εμπλουτίστηκε το μουσειακό υλικό με την συλλογή νομισμάτων, ορυκτών, φυτολογίας, εντόμων, απολιθωμάτων. Επίσης υπάρχει συλλογή εμβρύων και οργάνων, ανθρώπων και ζώων συντηρημένα στη φορμόλη για εκπαιδευτικό σκοπό. Το 2002 μεταφέρεται το Μουσείο στη Νέα Χηλή Αλεξανδρουπόλεως, τόπο διαμονής του ιδρυτή του. Σε πολλές δεκάδες ανέρχονται οι εκθέσεις του Μουσείου, που πραγματοποιήθηκαν δωρεάν σε όλες τις πόλεις και τα κεφαλοχώρια του νομού Έβρου συμβάλλοντας στα πολιτιστικά δρώμενα του Νομού. Το Μουσείο στα 60 περίπου χρόνια λειτουργίας του δεν είχε ποτέ εισιτήριο εισόδου για τους επισκέπτες του. Τα έξοδά του καλύπτονται μόνο από τον μισθό ή την σύνταξή του δημιουργού του. Την δεκαετία του 1960, ήταν το μοναδικό Μουσείο στο Νομό Έβρου. Το έχουν επισκεφθεί ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και η σύζυγός του Ιωάννα Τσάτσου, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, Υπουργοί, ο Κωνσταντίνος Παπανικόλας. Καλλιτέχνες όπως οι: Μελίνα Μερκούρη, Κώστας Χατζηχρήστος, Μαρία Αλιφέρη, Άννα Καλουτά, Ιωάννης Μητράκας. Ακαδημαϊκοί, αρχιερείς, ναύαρχοι, στρατηγοί, πανεπιστημιακοί, σχολεία και πλήθος κόσμου. Ο πατέρας Γεώργιος τιμήθηκε για την προσφορά του στον λαογραφικό πολιτισμό το 1980 από την Ακαδημία Αθηνών, τα Υπουργεία Πολιτισμού και Εθνικής Παιδείας, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων (Π.Ο.Θ.Σ.), τον Δήμο Αλεξανδρούπολης, την Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Έβρου (Ε.ΠΟ.Φ.Ε). κλπ Είναι περιττό να τονισθεί η τεράστια προσφορά του Μουσείου στα πολιτιστικά και πολιτισμικά δρώμενα του Έβρου και όχι μόνο. Αν δεν έχουμε παρελθόν δεν έχουμε και μέλλον διότι εφαλτήριο του μέλλοντος είναι το παρελθόν και το παρόν. Λαοί που ξεχνούν τις ρίζες τους χάνονται. Ο επισκέπτης του Μουσείου έχει την δυνατότητα να μάθει για την καθημερινή ζωή και εργασία των κατοίκων του Ν. Έβρου τον 19ο και 20ο αιώνα, για τις ασχολίες και τα επαγγέλματα που σήμερα χάθηκαν, για την τοπική ενδυμασία εργασίας και κοινωνικής ζωής, για τις διατροφικές συνήθειες και γενικά για όλα τα ήθη και έθιμα της περιοχής.